Secadra estou a tomar demasiada liberdade para englobarnos a todos nesta afirmación, polo menos a tódolos que leen estas liñas irreais (non vos pensedes tolos por facelo)…pero xa o pensaredes ou me comentaredes.
Dende o comezo do noso ser, penso, que todos intentamos ser, por unha banda diferentes, destacando nalgo ou por outra parecernos a algo ou alguen para pertencer a un grupo social ou estilo. Quen non dixo algunha vez aquelo de “pois eu cando chegue o momento non vou facer así” aquel día que dixemos que nunca poñeríamos un traxe e o final caes e compralo, coma todos e polo un puto día “torres máis grandes caeron”.
Sempre falando de escapar de tópicos típicos, estudiar, acabar os estudos, atopar moza, atopar traballo, comprar coche, hipotecarse, casarse, ter un ou dous fillos, criar os fillos, estudalos, que empecen a traballar, ser avó… sempre o mesmo.
Que foi daquela arroutada de venres noite cun colega na barra dun bar a falar de vivencias hippies e soños, que sabemos que non tentaremos cumplir pero que quedan moi ben na conversa…
O peor de todo é que cando coñecemos a alguen que vive diferente, ten outras metas na vida, pensa diferente no tocante a
todo o aparentemente importante para nós, chegamos a marxinalo…que non?? Pero si xa o fan os rapaces de 5 anos na escola…
Bueno, deixo esta pequena reflexión aquí, pois agora non a podo continuar, xa que teño que acabar a carreira, buscar traballo, buscar moza, buscar piso, coche… deus!!! Teño todo o importante por facer!!!!
Tags: ideas, liberdade, pensamentos, profundidade, topicos
Encantoume de verdade a tua reflexión, ainda que non estou totalmente dacordo.- Pero gustoume moito.- Espero leer mais reflexions deste tipo…
vale…pero di sobre o que non estás dacordo e porque…hai que mollarse!!!! que cómodo e que ben quedas dicindo eso pero débese matizar…
a última frase de…”espero leer mais reflexións deste tipo…” dame un indicador de quen podes ser… de verdade que es ti?
Convencionais en relación a que estándar? Para min esa é a pregunta chave, porque inda recoñecendoche que existe un cliché de modelo vital, ese cliché basease nun alto grao de abstracción de indefinición.
O American Way of Life, o soño americano… esa secuencia que tan ben describiches, pode que sirva de percorrido predefinido, pero mesmo respectandoa, cumprindoa no fundamental, hai espazo para as especifidades.
Podería ter carreira universitaria, noiva, coche, despois casa, logo muller, máis tarde fillos, logo un coche máis grande e unha casa mellor, e rematar maleducando netos, pero inda cumprindo ese proceso, aseguroche que podería ser de todo menos convencional.
Porque ás veces o excepcional xurde dun simple matiz.
e ese pequeno matiz acabaría “prostituindo” as cousas que te fan diferente rematando por ser outro máis que fai unha ou outra cousa…
e o final dos finais outro tópico é que as cousas pequenas son as que lle dan un sentido a proxectos máis grandes…e case que leva razón dita afirmación…
gracias polas tuas respostas…moi elaborada
hola.
Estou de moi bo humor pero son mala malísima, (e coma igual ca Quevedo creo que a verdade é amarga quero botala da boca) digo con toda a insolencia que me caracteriza que isto que fas non é unha reflexión senón unha xustificación.
Gustóume a túa resposta para o comentario dos monos -moi boa-, pero non creo que poidas manter o nivel.
¿Que dis?
eu son ese do texto que está na barra dun bar o venres latricando sobre temas destes ate perder o sentido…ou perdo o sentido falando dos temas…non esquezo pero tampouco lembro…o caso é que non é a miña intención xustificarme…anque recoñezo que o subconsciente me pode xogar malas pasadas e sacar á luz soños que non dou alcanzado…pero tampouco me sacan de durmir.
o nivel, senón me equivoco…depende con respecto a que o midas…eu antes de comezar non tiña referencia para poderme medire…agora ti xa o fas con respecto a algo…si ate aquí cheguei…símtome ben!!!!
grazas pola crítica
Interesantes reflexions as de todos vós….o certo é que a vida en demasiadas ocasións che impón un marco do que é dificil saír. Está todo tan predeterminado case dende o momento que naces, e iso é o mais orwelliano co que podes bater despois da novela 1984, que da pavor. Quen sae deses canones marcados é tachado de raro, friki, antisocial…etc, e iso é pola contra, e en esencia, o máis antinatural e antihumano que podemos facer.
Tanto comentario… deixame sobrepasasdo, e tanta idea…
Eu so digo que por alusións, algun día polas noites, fálase de todo, pero hai cousas que se poden facer realidade, e outras non. O ideal sería facer o que algún día pensamos, ou quixemos, pero as veces o tempo lévate cara un camiño distinto do que pensache, e quizais por eso nos desviamos cara o convencionalismo que ti dis. aínda así hai cousas que non se olvidan e quedan grabadas.
Podemos tender cara o convencionalismo, pero a realidade e que cada quen é un mundo, moi complexo, por certo, que lle gustaría vivir da maneira que un venres pola noite comentou, pero a veces, moitas delas, é pouco factible(convencionalismo, practico, comodo…).
Agora define ti cada cousa, e vemos se ti es o máis connvecional de todos…
¡Ostras!. Era un tema serio. Perdón. Non era unha crítica, era unha broma, pero de nada.